Uiteindelijk zwegen we erover dat we de koffers hebben gepakt om M te peren
In het holst van de nacht, met slechts het licht van de maan dat onze weg verlichtte, besloten we dat het genoeg was. We konden niet langer blijven, niet langer leven in de schaduw van angst en twijfel. Dus pakten we onze koffers, vulden ze met herinneringen en dromen, en vertrokken zonder om te kijken.
We zwegen over onze plannen, hielden ze verborgen voor de wereld om ons heen. We wisten dat als we zouden spreken, als we onze intenties zouden onthullen, we zouden worden tegengehouden, veroordeeld, misschien zelfs gevangen gezet. Dus zwegen we, in stilte werkten we aan onze ontsnapping.
Het was niet makkelijk om alles achter te laten, om de veiligheid van wat bekend was op te geven voor het onbekende. Maar we wisten dat we moesten vertrekken, onze eigen weg moesten vinden, onze vrijheid moesten verdienen. Dus trokken we verder, vastberaden en vastbesloten.
Het voelde als een eeuwigheid voordat we eindelijk de grens bereikten, voordat we de laatste stap zetten naar de vrijheid die we zo lang hadden gezocht. En toen we eindelijk de andere kant bereikten, keken we elkaar aan, glimlachten we en wisten we dat we de juiste keuze hadden gemaakt.
En zo zwegen we erover dat we de koffers hadden gepakt om M te peren. We zwegen over de angst en de twijfel, over de moeilijkheden en de obstakels die we hadden overwonnen. Maar diep van binnen wisten we dat we niet langer hoefden te zwijgen, dat we nu konden spreken, onze verhalen konden delen, onze vrijheid konden vieren. Want uiteindelijk was het het zwijgen waard, om te kunnen zeggen dat we eindelijk vrij waren.